Hoofdstuk 4
Kleine jongens worden groot. Daar ben ik zeker achter... Bob was een grote stoere jongen geworden. Ik besefte nu pas dat de tijd snel ging, en ik er van moest genieten!
En al snel besefte ik dat mijn tijd ook snel ging. Niet kort nadat Bob was opgegroeid werd ik volwassen. Ik moest nog niet aan mijn volgende verjaardag denken!
We hebben al een tijdje geen kijkje meer in het huishouden van de Hendricks gekeken, dus zo groeide ook Yasmijn op. Wat een prinsesje was het ook!
Ik voelde me niet meer thuis in het oude huis, dus zodra we allemaal waren opgegroeid trokken we in in het nieuwe huis. Het was een stukje groter dan het oude, en zag er nu nog heel ouderwets en achterstands uit. Maar alles moest nog verbouwd worden!
Dit was de beneden verdieping, nog voordat alles was verbouwd.
En dit de bovenverdieping... Er zijn 2 slaapkamers, voor Bob en Yasmijn, en natuurlijk een master-bedroom. We hebben alles boven hetzelfde gelaten, we vinden het wel goed zo!
En dit is de beneden verdieping na de verbouwing. De keuken is heel modern geworden, en de woonkamer ook, maar dan met neutrale kleuren...
Na de verhuizing begon ik me zorgen te maken over Yasmijn. Ze at veels te veel. Elke dag als ze thuis kwam uit school at ze een hele bak ijs leeg, of had ze een reep chocola in de school kantine gekocht. Ik begon te twijfelen of deze verhuizing wel goed voor haar was geweest. Misschien zat ze wel ergens mee? Werd ze gepest? Ging het niet goed op school?
Ik had een heerlijke taart gebakken, om te vieren dat we in dit geweldige huis woonden nu. Maar toen we de cake 's avond zouden aansnijden, zag ik dat er van gegeten was. Er kwam een walm van de taart af, het leek of die opeens niet meer goed was. Ik wist meteen wie het had gedaan!
Maar die zaak lieten we nog even rusten voor de volgende dag. Het was tijd om het nieuwe bed in te luiden!
Maar daarna kon ik echt niet slapen. Ik maakte me druk over van alles. De zon kwam alweer bijna op, en terwijl ik naar de tv zat te staren gingen er allemaal gedachten door mijn hoofd. Hadden Carlos en ik het net wel veilig gedaan? Het moest toch niet gebeuren dat ik op deze leeftijd nog zwanger raakte! En wat zou er met Yasmijn aan de hand zijn? Ik realiseerde me pas toen de zon helemaal op was dat ik zat te zeuren. Ik moest het laten rusten. Het een kind op deze leeftijd zou toch prachtig zijn?
Inplaats van verder te piekeren begon ik maar aan het ontbijt voor de kinderen. Het moest wel gezond zijn, ik had besloten dat we ons leven gingen beteren. Van nu af aan aten we alleen nog maar gezond en het huis moest helemaal perfect aan de kant zijn. En ik zou binnenkort mijn ouders eens moeten uitnodigen.
Update!!
De volgende dag had ik meteen mijn moeder gebeld, of ze even een bakkie kwam doen. Mijn moeder klonk heel anders dan normaal. En toen ik haar aan had zien komen zag ik al dat ze niet meer zo jong was als vroeger. Ik had haar al zo'n tijd niet gezien, ik was veel te druk bezig met mijn leven... Ik was veel te verlegen, de band was duidelijk verslechterd.
Maar toen ik een gesprek met mijn moeder wilde beginnen voelde ik mijn eten omhoog komen. Ik rende snel naar de WC, net op tijd. Ik wist al precies waar dit op zou uitdraaien.
Toen ik naar bed wilde gaan keek ik naar mijn buik, en wreef ik erover. Hij was superdik nu, in vergelijking met 2 maanden geleden. Ik voelde precies hetzelfde als bij Bob en Yasmijn. Ik was zwanger!
Even later kwam Carlos naar boven. We gingen samen in bed liggen, ik was een beetje nerveus. Ik moest hem natuurlijk wel vertellen dat ik zwanger was...
"Carlos, ik ehm, ik, Ik ben zwanger! Lieverd, je wordt weer vader..."
"Echt waar? Wat leuk! Morgen praten we erover, goed? Niet piekeren hé? Ik weet precies wat jij gaat doen... Het komt allemaal goed... welterusten." Gelukkig, dat was de reactie die ik nodig had, ik kroop dicht tegen hem aan, maar piekeren zou ik toch!
"Carlos, ik ehm, ik, Ik ben zwanger! Lieverd, je wordt weer vader..."
"Echt waar? Wat leuk! Morgen praten we erover, goed? Niet piekeren hé? Ik weet precies wat jij gaat doen... Het komt allemaal goed... welterusten." Gelukkig, dat was de reactie die ik nodig had, ik kroop dicht tegen hem aan, maar piekeren zou ik toch!
De volgende morgen trok ik Carlos mee naar de woonkamer, terwijl de kinderen rustig zaten te eten in de keuken.
"Lieverd, ik voelde het eerste schopje al! Alles is goed met de baby! Hier, moet je voelen. Ik voel het alweer." Ik keek vertederd naar mijn man die liefdevol over mijn buik wreef. We hadden al 2 prachtige kinderen, en binnenkort zou er een 3e kindje bij komen! Ik kon niet blijer zijn...
" Roep de kinderen, we moeten het nu al vertellen! Ik ben al 23 weken zwanger, we kunnen toch niet langer wachten?"
"Lieverd, ik voelde het eerste schopje al! Alles is goed met de baby! Hier, moet je voelen. Ik voel het alweer." Ik keek vertederd naar mijn man die liefdevol over mijn buik wreef. We hadden al 2 prachtige kinderen, en binnenkort zou er een 3e kindje bij komen! Ik kon niet blijer zijn...
" Roep de kinderen, we moeten het nu al vertellen! Ik ben al 23 weken zwanger, we kunnen toch niet langer wachten?"
We hadden het de kinderen verteld. Bob vond het leuk, en hij hoopte natuurlijk op een jongetje... Maar Yasmijn vond het zo leuk, ze bleef de hele tijd bij mij in de buurt om te kijken of ik me niet teveel inspande. Bij elk schopje dat de baby gaf legde ze haar hand op mijn buik. Ik vond het superlief van haar. Gelukkig is iedereen er blij mee, maar alleen ik zie het gevaar dat deze baby met zich mee brengt in.
Toen we een paar maanden later samen zaten te eten, vond ik het idee van een nieuwe baby wel heel spannend! Ik mocht van Carlos niet piekeren, maar ik kon het niet laten! Deze baby kon mij om het leven brengen. En er kon ook wat mis zijn met de baby. Wat een zorgen!
"Carlos, ik ben bang. Over een maand komt de baby, en ik ben er nog niet klaar voor denk ik. Je steunt me wel bij alles hé? Je laat me niet in de steek toch?" Misschien was dat nog wel mijn grootste angst. Carlos die me alleen zou laten als deze baby er was, omdat de baby misschien niet gezond is.
"Carlos, ik ben bang. Over een maand komt de baby, en ik ben er nog niet klaar voor denk ik. Je steunt me wel bij alles hé? Je laat me niet in de steek toch?" Misschien was dat nog wel mijn grootste angst. Carlos die me alleen zou laten als deze baby er was, omdat de baby misschien niet gezond is.
Ik bedacht me dat ik me eigenlijk niet te druk moest maken. de baby kwam over een maand en ik moest van deze maand genieten. Ja, dat moest. Voor de zaak van mijn andere 2 kinderen, en voor mezelf. Als Carlos mij alleen zou laten, betekende dat niet het einde van de wereld. En een kind dat niet normaal was zou ook niet het ergste van de wereld zijn.
