Misgreep en verdriet 1.5
Ik was zo depressief. Elke dag liep ik het huis uit, en bleef tot 's Avonds laat weg. Waarom gebeurde mij dit? Ik had er toch niet voor gekozen? De ergste gedachten schoten door mijn hoofd. Zou ik zelfmoord plegen? Nee... Dat zou niet eerlijk zijn! Maar wat er gebeurd was, was toch ook niet eerlijk? 2 maanden nadat Shia was geboren, was ik weer zwanger geraakt. Maar...
Nog voor ik 3 maanden zwanger was, gebeurde het meest vreselijke wat er kon gebeuren. Toen ik bij de verloskundige zat, en de 20 weken echo kreeg, hoorden ze geen hartje kloppen. Ik was me kapot geschrokken... Maar toen hoorden ze het hartje opeens wel. 1x per minuut sloeg het. En wat ik toen wist, had ik nooit willen weten... Mijn kindje overleed in mijn buik! Zou mijn droom nu ooit nog verdergaan? Zou ik nog meer kinderen kunnen krijgen? En nog belangrijker, wanneer zou ik bevallen van deze overleden baby? Ik wist het allemaal niet...
En als ik terug kwam, nam ik een douche. Ik voelde me vies. En had het gevoel dat elk moment de baby eruit kon komen...
Maar ondertussen ging mijn leven door... Ik kookte voor het hele gezin, deed de was en ruimde op. De kinderen vonden het erg jammer maar ze lieten mij verder met rust. Ik wilde niemand spreken. Ik wilde alleen zijn...
Mijn dag bestond vooral uit schilderen. En dan vooral donkere en treurige schilderijen. Ik wilde niets anders maken! Ik voelde me ook donker en treurig. En daar kon niemand wat aan doen... Mijn kind was dood! En zat na 2 weken overleden te zijn nog steeds in mijn buik. Op de één of andere manier ging het er niet uit! Ik moest ook elke dag naar het ziekenhuis. Gelukkig kon ik dat allemaal betalen omdat ik met mijn schilderijen boven de $200 verdiende.
Vandaag werd Sam een tiener, en hij was heel nerveus kan ik je vertellen! Hij zeurde de hele dag of het al tijd was... Hij wilde geen taart en geen feest, dus hielden we het rustig...
Ik blies op een toeter, en deed net of ik blij was. Maar dat was ik echt niet!
Toen hij net omhoog sprong, en de glitters tevoorschijn kwamen werd hij gebeld. Door een meisje.
Hij groeide op tot een knappe tiener, en hij kreeg de eigenschap atletisch erbij... Hij weet alleen nog niet wat hij wil worden...
Elke avond lag ik moe in bed. Er glipe een traan langs mijn wang. Ik betrapte mezelf erop dat ik alweer huilde... Hield het nou nooit op?? Ik kon het niet achterlaten... Ik zou binnenkort gewoon weer zwanger worden, als alles goed ging! En met die gedachte viel ik met een kleine glimlach in slaap...
Update :)
Toen ik de volgende ochtend had ik heel erg honger, en kreeg ik steken in mijn buik... Ik wist niet meer of het van de honger was, of dat de baby kwam... Maar wat ik wel wist, was dat de baby er al bijna uitkwam! Mijn water was gebroken, en de pijn was vreselijk...
En de baby was er nog sneller dan ik dacht... Nadat de baby eruit was, had ik nog een erg opgezette buik... Mijn lichaam had het niet meteen door dat er niks meer in mijn buik zat... Die avond lag ik lekker op bed. Ik was niet zo heel erg verdrietig meer. Maar het voelde erg leeg. Leighton lag lekker te slapen naast mij... Hij had er weinig van mee gekregen... De dokter was gekomen, had mijn geholpen, en het deed geen eens pijn! Daarna ging hij weg, en nam het kindje mee... We zouden binnenkort wat as krijgen om te begraven!
Die nacht kon ik weer heerlijk slapen... Ik had niet het gevoel meer dat ik elk moment dood kon gaan, en zou willen gaan... Deze week zou ik een begrafenis organiseren voor de familie. Maar alleen voor degenen die wisten wat er in mij omging...
Update!!
We maakten een klein tuintje naast ons huis, waar de grafsteen kwam. De dag van de begrafenis, was hectisch. Ik wilde het niet met iemand erbij vieren, dus eindigde ik alleen naast het graf...
Ik huilde heel hard. Maar niemand die nu bij me stond om me te troosten... Ik voelde me erg verdrietig... Ik was een kindje verloren. Maar als ik er nu over nadacht, was het ook nog veel te vroeg geweest voor een 4e kindje... Voor mij zou dit mijn 3e kindje zijn. Maar voor Leighton al zijn 4e. Ik ben wel bang dat het me een tweede keer overkomt. Maar daar wil ik niet teveel over nadenken!
Na de begrafenis ging het leven voor mij gewoon door... En ook voor de kinderen. Kleine Shia wist niet wat er allemaal gebeurde, en trok zich er niks van aan. Ze wilde liever spelen en spelen, en spelen.
Maar tussen al dit ongelukkige gebeurde ook wat heel leuks... Sam had een vriendinnetje! Ze zag er een beetje hetzelfde uit als Sam qua huidskleur en haar. Ze pasten erg goed bij elkaar!
Ik leerde Shia how to walk and talk. Ze pikte alles snel op, en keek mij altij heel schattig aan... Soms nam ze het niet helemaal serieus.
Alle dagen waren hetzelfde... Maar op een gegeven moment begon het me de keel uit te hangen, en liep ik met mijn voorstel naar Leighton toe...
"Lieverd, we zijn erg ongelukkig hier. Waarom verhuizen we niet naar dat leuke plekje op het strand?" vroeg ik hem een beetje voorzichtig.
"Wat een goed idee schat! We pakken meteen onze koffers!"
"Lieverd, we zijn erg ongelukkig hier. Waarom verhuizen we niet naar dat leuke plekje op het strand?" vroeg ik hem een beetje voorzichtig.
"Wat een goed idee schat! We pakken meteen onze koffers!"
De koffers waren zo ingepakt. Er was al een stel met 2 kinderen dat in ons huisje wilde wonen, dus dat kwam goed uit... Nadat we de koffers hadden ingepakt, en de kinderen een nachtzoen hadden gegeven, sliepen we voor de laatste keer in ons bed, in dit huis. Morgen zou alles veranderen!
's Morgens belde ik de taxicentrale en de huizenmakelaar. Ze kwamen er meteen aan... Wij kleedden ons aan, en sleepten de koffers naar de deur. Dit was het. Vaarwel huis!
De taxi toetterde, en wij stapten in.
"Op naar een nieuw begin lieverds!"
"Op naar een nieuw begin lieverds!"
